BAM!! De bekende kogel is door de kerk.
De woon- en leefplek waar ik 18 jaar heb genoten, mijn thuis, ga ik loslaten. Wat een proces. Nooit voelde een knoop doorhakken zo moeilijk.
Sinds 2006 woon ik in een prachtig, ruim en gezellig huis met een enorme tuin, grenzend aan een groenstrook. Een leefruimte gericht op het zuiden, alles wat fijn en mooi is…..en toch….
Al jaren knaagde er een gevoel van onrust, weg willen, dit dorp, deze buurt, het past me niet. Rationeel vliegen altijd alle argumenten door mijn hoofd welke maken dat ik blijf zitten waar ik mijn thuis heb gecreëerd, maar het gevoel wil een andere kant op.
Sinds dochterlief het huis uit is voel ik de drang naar het oude land, daar waar een ziel is en de sfeer anders. Het polderland heeft me nooit aangesproken, de rechtlijnigheid en strakke bewegingen van landschap en dorpen door mensen gecreëerd. Deventer, Zutphen en omgeving, daar gaat mijn hart sneller van kloppen, maar de ex wilde niet en maakte dat de beweging naar het oude land uitbleef.
Inmiddels heeft een nieuwe partner, Johan, zich aangediend en hij deelt mijn gevoel en wens naar iets nieuws.
We hebben een droom, een intens en groot verlangen om samen met gelijkgestemden een community te bouwen. Een holistisch centrum waar we met een groep de schouders onder zetten. Ieder vanuit een eigen expertise een steentje bijdraagt. We weten dat we dit niet alleen willen doen, het verbinden met anderen waardoor ook wij weer leren en groeien geeft zoveel meerwaarde.
Daarnaast geeft het lucht om samen te werken zodat je er niet alleen voor staat in vele opzichten. Al een paar jaar bezoeken we centra, boerderijen en verbinden ons met dezelfde denkers, maar tot nu toe leidt de weg ons niet naar een plek waar we een vol JA op kunnen zeggen.
Ondertussen is het huis verkocht en voelen we de druk om een andere leefplek te vinden. Loslaten is één ding, maar iets nieuws vinden of gevonden worden is van andere orde. De buikpijn die ik voelde toen ik het besluit van verkopen had genomen laait zo nu en dan flink op. Waar zullen we uitkomen, vinden we een plek in de natuur, in vrijheid, rust en stilte? Hoe moet het met alle spullen? Aardse vragen en zaken die me dagelijks bezighouden. Twee april is de overdracht en dan moet het huis leeg zijn.
Wordt het een chalet of gaan we tijdelijk is onze camperbus leven?
We realiseren ons maar al te goed dat we in april nog niet het centrum hebben waar we op hopen en naar verlangen.
De verbindingen met anderen zijn nog niet gevonden en gelegd. Uren tuur ik op het internet naar chalets en ook de roep naar Spanje is groot. De warmte en de sfeer van Andalusië spreekt me al aan sinds ik daar 12 jaar geleden voor het eerst was. Nu het geld uit mijn woning vrij komt zie ik ook de mogelijkheden om eindelijk in het zuiden een plek voor mezelf te creëren.
Het komt dichtbij, ik voel het en nog steeds blijft de onrust zich vooral uiten in nachten met veel gewoel en wakker liggen. De onzekerheid is zo groot, welke weg gaan we inslaan? Ik praat mezelf steeds moed in om te vertrouwen dat alles precies zo is als het moet zijn en dat alles goed komt.
Ach het is al goed, we hebben elkaar en heel veel is alleen maar ballast waar we eigenlijk ook graag vanaf willen. Ratio, gevoel, ratio, gevoel…..Alles rolt steeds door elkaar en de tijd dendert door. Het komt goed, het komt goed, het komt goed….Er is iets beters, iets mooiers….
Allemaal mantra’s die geregeld door mijn hoofd zingen. Het komt goed……waar en hoe dan ook!!