Vanaf toen ik een jaar of 12-13 was, waren mijn ouders verstrikt in hun huwelijksproblemen en hadden hun handen vol aan zichzelf. Ik heb in die tijd dingen meegemaakt die absoluut niet voldeden aan de beelden die ik had over hoe een man zich hoorde te gedragen tegenover zijn vrouw. Door de heftige ruzies tussen mijn ouders begon ik me af te zetten tegen mijn vader.
In die periode kon mijn vader me niet de steun geven die ik als kind zo hard nodig had in mijn ontwikkeling naar een volwassen man. Ik voelde me verraden en verlaten door hem en koos de kant van mijn moeder. Toen mijn ouders op mijn 16e gingen scheiden heb ik mijn vader daarna nooit meer ontmoet. Daar ging een wereld van onbegrip, boosheid en verdriet achter schuil. Zowel bij mij als bij mijn vader. Tot aan zijn dood waren we beiden niet in staat om dat patroon te doorbreken.
Jaren later lukte mij dat gelukkig wel.
Ik heb leren vergeven. Ik heb geleerd anders naar de situatie en dus ook mijn vader te kijken. En wat de rol van mijn moeder in de echtelijke ruzies is geweest. Na diverse diepgaande opleidingen en therapiesessies kon ik weer bij mijn verdriet over het gemis van mijn vader komen. Ik ontdekte wat het met me had gedaan om het ‘allemaal alleen op te lossen’. Ik kwam erachter hoe zeer ik, vanuit loyaliteit met mijn moeder, van mijn ‘plek ben gegaan’ van zoon naar tegenstander van mijn vader.
Deze ervaringen van hoe ik dat heb gedaan en wat het me heeft gebracht, deel ik graag met mensen die bij mij in coaching komen of één van mijn programma’s volgen. Het is iedere keer weer een cadeau om te zien hoe dit andere mensen weer verder helpt met hun eigen proces.
Ik geef hieronder een kleine inkijk in mijn ervaringen.
Je moet het zelf doen
Om uit zo’n patroon, als dat van mijn vader en mij te komen, moet je zelf een beweging maken. Wacht niet op de ander maar hou zelf de regie en maak stapjes. En ook al beweegt de ander ook, je moet het toch echt zélf willen en doen. Je zult met jezelf aan de slag moeten om de beweging die de ander maakt toe te laten.
Een pakkend voorbeeld daarvan is de brief die mijn vader in die periode aan mij heeft geschreven. Daarin zocht hij toenadering. Op dat moment was ik nog heel boos en had nog geen enkele beweging gemaakt in het anders leren kijken naar de situatie. Dat maakte dat ik deze brief alleen maar kon zien als een zielig pleidooi waarin hij zichzelf helemaal in de ‘slachtofferrol’ neerzette. Ik kon alleen maar vanuit boosheid naar deze brief kijken en heb toen besloten niet te reageren. Mijn vader reageerde ook niet meer. We zaten beiden vast in onze eigen patronen.
Bij jezelf naar binnen reizen om anders te leren kijken
Om anders te leren kijken naar zo’n heftige situatie moet je zelf een beweging maken. Wat mij heel goed heeft geholpen is ‘bij mezelf naar binnen te reizen’ om de dingen die ik verborgen (afgesloten) had weer op te halen.
Door het reizen naar binnen kwam ik tot de ontdekking dat ik het gemis van mijn vader helemaal had weggestopt. Ik wist niet eens, ik voelde niet eens, hoezeer ik hem heb gemist. Doordat ik dat zelf niet meer voelen kon, kon ik mij ook niet verplaatsen in het gemis van mijn vader. Vanaf het moment dat ik dat gemis weer kon toelaten en helemaal doorvoelen toen ontstonden nieuwe mogelijkheden.
Een daarvan was dat ik een belangrijk deel van mijn gevoel weer terugkreeg. Dat wat ik jarenlang had afgesloten, verdrongen, kwam stapje voor stapje weer terug.
Toen ik jaren na mijn vaders dood nogmaals de bewuste brief las kon ik deze met heel andere ogen lezen. Ik zag niet meer alleen de zielige man die vanuit zijn slachtofferrol een brief had geschreven. Nee ik zag ook en misschien wel bovenal een vader die het gemis van zijn zoon uitte. Ik was diep ontroerd en heb lang gehuild.
Het omgaan met je gevoelens van verdriet en gemis kun je dus weer leren als je de moeite neemt om bij jezelf naar binnen te reizen.
Andere symptomen
In mijn programma’s neem ik je mee op mijn pad dat ik heb afgelegd langs deze en andere symptomen die je kunt relateren aan het opgroeien zonder vaderfiguur of met een afwezige vader. In andere verhalen kun je hierover lezen. Volg me daarvoor op LinkedInn en andere social media.
Hardwerken om de pijn niet te hoeven voelen. Dit is een uitstekend medicijn om alles te verdringen wat je nog niet aan wilt gaan. Maar vroeger of later komt er een moment dat je er niet meer omheen wilt of als je te lang wacht, niet meer omheen kunt.
Mezelf bewijzen syndroom. Wanneer je diverse boodschappen krijgt dat er ‘niks van je terecht gaat komen’, is de kans levensgroot dat je een groot deel van je leven bezig bent met jezelf te bewijzen. Ik zal ‘ze’ (mijn vader) wel eens laten zien wat ik allemaal kan.
Geen hulp vragen, vooral niet van mannen. Je hebt je vader nodig om mannen-dingen te leren. Sommige dingen kan je moeder simpelweg niet overbrengen, daar heb je een vader voor nodig. Omdat de relatie met mijn vader verbroken was en ik de rol van man-des-huizes op me had genomen, heb ik niet geleerd om hulp te vragen. Niet aan vrouwen en zeker niet aan mannen.
Mannen zijn gevaarlijk. Het beeld wat ik rond mijn vader heb opgebouwd was er eentje van een ‘gevaarlijke man’. Dit beeld had ik zo sterk ingeprent dat ik die sticker op de meeste mannen ben gaan plakken. Bij andere mannen dan mijn vader vervormde dit naar een continue strijd met mannen om wie de beste was.
Herken je jezelf in delen van mijn verhaal en wil je meer weten hoe je anders met dergelijke thema’s en patronen om kunt gaan? Neem dan gerust een kijkje op www.MooiHeel.nl of boek direct een Kracht Consult